ا
افرینش
در قرنهای دور
در بستر نوازش یک ساحل قریب
-زیر حباب سبز صنوبرها-
همراه با ترنم خواب اور نسیم
از بوسه های پر عطش اب و افتاب
در لحظه ای که شاید
یک مستی مقدس
یک جذبه
یک خلوص
خورشید و خاک و اب و نسیم و درخت را
در بر گرفته بود
موجود ناشناخته ای در ضمیر اب
یا روی دامن خزه ای در لعاب برگ
یا در شکاف سنگی
در عمق چشمه ای
از عالمی که هیچ نشان در جهان نداشت
پا در جهان گذاشت
فرزند افتاب و خاک و نسیم و اب
یک ذره بود اما
جان بود.نبض بود.نفس بود
قلبش به خون سبز طبیعت نمی تپید
نبضش به خون سرخ تر از لاله میجهید
در قرنهای دور
افرلشت روی خاک لوای حیات را
ان مستی پاک
هنگام افرینش یک شعر
در من هزار مرتبه تکرار میشود
دست خیال من
انبوه واژه های شناور را
در بیکرانه ها
پیوند میدهد